Kategorie: Nederlands

Eigentlich war das eine total faule Woche, ich habe noch nicht einmal Vokabeln wiederholt. Ich habe lediglich den Text für die kommende Lehrerstunde geschrieben und ein bißchen Grammatik angeguckt. Überlege, mir diese Grammatik zu kaufe, weil ich finde, daß sie die Themen ansprechend aufbereitet. Mal schauen.

Het was een ijzige, grijze dag in een lange, donkere winter. Mijn oude, witte kat Sneeuwbal en ik zatten bij de warme, knetterende haardvuur. Zij was aan het lezen en ik houdt hield haar gezelschap, heen en weer (heen en weer kann man nur für Richtungen verwenden, nicht wie das deutsche „hin und wieder“) drinkend van mijn lekkere, zwarte thee. Plotseling zag keek Sneeuwbal omhoog en zei zacht: „Ik geloof dat ik iets aan door het raampje heb gezien…“. Ik keek naar door het raam, maar kon niets zien behalve de grote, kale boom in de tuin, die zo donker was dat je die goed tegen de grijze hemel kon zien. „Nee, er is niets“, zei ik, en aaide haar zachte, knusse vacht en nam nog een slok van de thee.

Maar het duurde niet lang tot mijn aardige Sneeuwbal weer opkeek en zei: „Er is echt iets daar buiten, hoor! Ik kon het precies horen: een klein zacht geluidje alsof iemand met zachte, fluwelige poten om het huisje ging. Hoor toch eens!“. Ik probeerde het, maar mijn menselijke oren waren niet goed genoeg om iets anders te horen als de koude oosterwind die ermee bezig was nogal luid aan de (kleiene) dakpannen van klei te schudden. Ik wilde net zeggen, dat ik echt niets kon horen als toen ik het plotseling zag! Iets zwarts was er in de tuin! (Besser: Er was iets swarts in de tuin). En het was zo zwarts als de nacht donker was…

„Oh nee“, zei Sneeuwbal, plotseling angstig. „Denk je dat dat een geest is?“.

„Je bedoelt, een griezelige, verschrikkelijke spook?“, vroeg ik. „Zo’n oude, ontzettende klopgeest?“

Sneeuwbal keek naar me heen met grote angstoogen. „Ja?“

„Nee“, zei ik glimlachend, „dat geloof ik eigenlijk niet. Laten we toch even kijken wat -“

„MIIIAAAAUUUUU!!“ schreeuwde Sneeuwbal. „Daar is hij weer! De vreselijke klopgeest!“

Haar mooie vacht stond op overeind en ze geprobeerde haar achter mij te verbergen, maar ze had gelijk – ik kon duidelijk iets donkers voor het raampje zien loeren zien. Ik schraapte mijn keel en zei: „Oké, ja, nu zie ik het ook. Maar we moeten uitvinden wat het is.“

„Waarom? Nee!“, zei ze met en bibberende stem.

„Ik weet niet hoe het met jij jou is, maar IK zou later niet kunnen slapen als ik niet weet wat het is.“

Dat blijkte haar te overtuigen.

Samen sluipden we langzaam naar de deur. „Het is weg!“, fluisterde Sneeuwbal, die over mijn schouder naar door het raampje keek.

Ik pakte de deurknop en probeerde moediger te blijken dan ik me voelde. „Ben je klaar?“

„Nee….ik meen….ja“, zei ze dapper.

„Één…twee….drie!“ telde ik en deed de deur met een felle ruk open, klaar om de klopgeest met veel verschrikkelijk lawaai te verdrijven.

„Maar….“, zei Sneeuwbal.

„Oh…“, zei ik.

We keken elkaar aan en zij was de eerste die glimlachte.

Op de deurmat zat een kleine zwarte kat met grote groene ogen.

„Hallo, liefje. Wie bent jij? Wat doe je hier, in het midden van zo’n duistere, koude nacht?“

„I-ik ben Kasper“, piepste de kat, „en ik heb jullie in de woonkamer zien zitten. Mag ik misschien inkomen binnenkomen en me een beetje aan het haardvuur opwarmen?“

Hij mocht binnenkomen. En zo is het gekomen dat ik nu twee katten heb en dus nooit koude voeten in de winter krijg, onafhankelijk vanaf hoe lang hij duurt…

Een belangrijke factor voor de ontwikkeling van de geschiedenis is inderdaad het weer, hoewel dat misschien op de eerste blik het eerste gezicht een beetje raar blijkt – in elk geval is dat zeldzaam een thema op school 🙂 Maar we gaan we nu een paar voorbeelden voor de invloed van het weer op de geschiedenis bekijken.

In 1812 voerde Napoleon zijn leger naar Rusland. Op dit tijdstip (oder: op dit moment) was het grootste deel van Europa al onder Franse controle – faktisch praktisch was Frankrijk de machtigste krijgsmacht ter wereld. Napoleon had al militaire ervaringen in het oosten verzameld en was optimistisch dat hij binnenkort Sankt Sint Petersburg zou bereiken. Het Franse leger was ervoor erom beroemd dat het alles dat het nodig had uit de landen naam die het door marcheerde (doormarcheerde?), maar in het geval van Rusland werkte dat niet omdat de boeren alles vernietigden dat voor het Franse leger zou hulpvol zou zijn geweest. Dat betekende dat de soldaten gauw niets meer te eten hadden. Een andere probleem was dat de kleding voor een snelle aanvall was gemaakt, maar de campagne duurde veel langer dan gepland, tot het winter was. Veel soldaten zijn doodgevroren en er existeren bestaan verslagen die vertellen dat enkele soldaten zelfs probeerden op hun bloote voeten naar Frankrijk terug te lopen omdat ze zo wanhopig waren…

Überhaupt was de vroege negentiende eeuw geen goede fase voor Europa, dus in 1816 kwam „het jaar zonder zomer“. Inderdaad werd Europa destijds van door een kleine ijstijd geteisterd, hoe wat we nou weten. Feitelijk was 1816 het jaar zonder oogst en veel mensen starven van sterfden aan honger. Diegene die niet direct dood gingen moeten gingen later tog sterven dood omdat ze zo zwaak en ziek waren.

Tegenwoordig weten we dat dit jaar zonder zomer veroorzaakt werd door de vulkaanuitbarsting van Tambora. Niet alleen het klimaat veranderde maar ook de kleur van de hemel – en dat was een zegen voor kunstenaars zoals William Turner die bekend staat om zijn kleurrijke tekeningen. Zonder de uitbarsting van Tambora zouden we ook het boek „Frankenstijn“ van Mary Shelley niet hebben, dat ze schreef toen ze in 1816 in Zwitserland was en vanwege het weer niet kon rondreizen.

Er zijn nog veel meer fascineerende voorbeelden van hoe het weer, de politiek en de kunst samenhangen. Google alleen maar waarom de Amerikaanse gegijzelden in Iran in 1980 niet konden worden bevrijd…

Im Text, den ich letzte Woche für meine Lehrerstunde verfaßt hatte, wimmelte es vor Fehlern, 50 insgesamt, wenn ich mich nicht verzählt habe. Wie ich neulich schon bei meinem wöchentlichen Eintrag über Italienisch schrieb, finde ich es für mich hilfreich, wenn Fehler als solche benannt werden – was mich aber immer wieder verwirrt, ist, wenn mir meine Lehrer, sobald sie den Text ein erstes Mal gelesen haben, sagen, daß der Text ganz toll ist – und er dann eben doch 30 oder 50 Fehler enthält. Fehlerfreiheit ist also nicht das entscheidende Kriterium für ihre Ansicht, ein Text sei gut. Okay, es ist nicht schlecht, wenn ein Text interessant ist, aber zum Üben einer Fremdsprache ziele ich doch eigentlich auf möglichst wenige Fehler. Das finde ich etwas verwirrend, also, daß wir da so unterschiedliche Maßstäbe anlegen. In meiner Muttersprache generiere ich permanent ganz bewußt Fehler, weil ich mich weigere, der neuen Rechtschreibregelung zu folgen (ich befürchte aber, daß ich auf Dauer nicht vermeiden kann, zumindest manche der neuen Regeln zu übernehmen, weil das einfach so passiert, wenn ich z.B. unsicher bin, wie etwas geschrieben wird, und mir Lexika nur die neue Form anzeigen). Das ist aber was anderes. In meinen Fremdsprachen ist es echt frustig, daß ich quasi noch nie einen fehlerfreien Text geschrieben habe und dazu offenbar auch nicht fähig bin.

Meine wirklich liebe NL-Lehrerin hat mich damit aufgebaut, daß sie sagte, guck, dafür kannst Du Dich fließend mit mir unterhalten. Stimmt. Beim Reden kriegt man ja auch nicht mit, ob das Gegenüber bestimmte Worte falsch schreiben würde – da verzeiht das gesprochene Wort schon deutlich mehr als das geschriebene.

Das Problem, das meinen ganzen Rechtschreibfehlern zugrunde liegt, habe ich schon identifiziert. Denn obwohl die Niederländer gern behaupten, daß kurze Konsonanten Doppelkonsonanten und lange Vokale Doppelvokale sind, trifft diese Regel nicht in jedem Fall zu. Als ich mit NL angefangen habe, habe ich irgendwo mal gelesen: NL ist supereinfach – bis auf die unzähligen Ausnahmen. Kann ich jetzt also bestätigen. Diese Ausnahmen muß man lernen, denn herleiten kann man sich die Schreibung oftmals nicht.

Meine Lernwoche bestand außer Text und Lehrerstunde noch aus Harry-Potter-Lesen und dem Wiederholen von Vokabeln.

Als we aan het vormen van landschappen denken, denken we bijna automatisch aan ons zelf als moderne mensen, daarbij maar had al de vroege mens was er al ermee begonnen. Afhankelijk van de soort van aarde was het relatief gemakkelijk voor onze voorouders de paden die ze vaak gebruikten in het landschap te graveren (dat werkte vooral goed in regio’s die uit zandsteen bestaan, bijvoorbeeld in het zuiden van Engeland). Ook in mijn regio in het zuiden van Duitsland kan je nog steeds deze oude paden vinden. Hier heten ze „Hohlwege“ – dat betekent letterlijk „hole wegen“ en ze worden zo genoemd omdat de oude paden zo vaak met paardenwagen worden bereden dat ze beetje bij beetje dieper in het landschap inzonken.

Een andere voorbeeld voor vroege soorten van landschapsvormening (landscape forming?) zijn de Nasca-lijnes in Peru, die kilometerslange figuren toenen. Tot vandaag weten we niet zeker wat deze figuren überhaupt betekenen…

Een andere voorbeeld voor een vroege vorm van het vormen van landschappen kunnen we in de regio van de Nijl vinden. Egypte is eigenlijk een woestijn, maar al zesduizend jaar geleden hebben de mensen er een irrigatiesysteem gebouwd dat hen veroorloovfde meer vruchtbaar land te gewinnen – en dat betekende dat het mogelijk was meer mensen te onderhouden, wat het ontstaan van de groote Egyptische cultuur eerst veroorloovde mogelijk maakte (hoe kan ik dat zeggen zonder me te herhalen?).

Niemand zou hebben gedacht dat op één dag een door muggen besmette eiland een van de duurste plekken op de aarde zou zijn, maar toch is het zo. Natuurlijk heb ik het over New York City. Als Toen de kolonisten er arriveerden, was het terrein zo nat dat er niemand kon wonen, maar naardat ze het land hadden droog gelegd, konden ze ermee beginnen daar boerderijen te bouwen. Naar de boerderijen en de slachthuizen werden er later de dure stadhuizen gebouwd en tegenwoordig is het bijna onmogelijk er een huis te kopen omdat niemand zich dat niemand kan veroorloven.

Weet je trouwens waarom er niet overal in New York City wolkenkrabberens staan? Dat hangt samen met de ondergrond omdat ze slechts daar wolkenkrabberens kunnen bouwen kunnen waar zich vast gesteente bevindt. Het gewicht van wolkenkrabberens zou ernaa voeren ervoor zorgen dat ze anders zouden inzinken.

Er zijn nog zoveel meer interessante voorbeelden voor van hoe de mensen vaak zonder moderne gereedschappen het landschap vormden: de oude staeden in het Mexiko en in het Cambodja, die met grote straten door de het oerwoud verbonden waren, de ontginning van regio’s tijdens de „Gold Rush“ met primitiefstde gereedschappen en natuurlijk ook de vroege staenden als Uruk in het Irak, waar al fijvvijfduizend jaar geleden mensen woonden…

Meine Lehrerstunde war diese Woche besonders schön. Ich habe meiner Lehrerin zu Beginn unserer Zusammenarbeit gesagt, daß sie gern alle meine Fehler anmerken kann, aber irgendwie hat sie das nie gemacht. Also habe ich das nochmal angesprochen. Ihre Antwort: es gibt nichts zu korrigieren, darum sagt sie auch nichts 😀 Das hat mich natürlich sehr gefreut.

Ansonsten habe ich ein bißchen Vokabeln wiederholt und mein Mann und ich haben uns täglich Harry Potter vorgelesen.

De Chinezen maakten papier van de korst van de moerbeiboom, dus van een boom die niet in Europa groeide (of groeit). Maar wat zou er hebben zijn gebeurd als de Chinezen helemaal geen papier hadden uitgevonden?

Voordat de mensen papier hadden, hebben ze bijvoorbeeld wasborden, papier dat van papyrus was gemaakt of de huid van dieren gebruikt en ze hebben soms ook dingen in steen gebeiteld. Daarom denk ik dat we deze manieren om iets op te schrijven zouden hebben verfijnerd, vooral het schrijven op borden, omdat het toch zo onpraktisch is een boodschappenlijst in steen te beitelen 🙂 Als Toen mijn ouders of school zatten, gebruikten ze nog steeds borden en krijt om hun huiswerk te doen, en later hadden ze ook krijten pennen met die waarmee ze fijner preciser konden schrijven konden.

Maar desondanks gaf papier de mensheid natuurlijk de mogelijkheid herinneringen voor langere tijd te bewaren, intergenerationeel en niet alleen tussen (groot)ouders en hun kinderen. Als de Chinezen het papier niet hadden uitgevonden, zou het niet zo gemakkelijk zijn geweest om complexe informatie te bewaren en te delen. In dit geval zou de orale traditie belangrijker zijn geweest, misschien een beetje als in Ray Bradburys „Fahrenheit 951“. Ik kan me voorstellen dat dat ook zou hebben betekend dat ons geheugen al met al beter zou zijn dan het inderdaad is.

Als er geen papier was zou Gutenberg de boekdruk niet hebben uitgevonden en misschien zou Europa dan ook niet zo christelijk hebben zijn geworden. We zouden waarscheijnlijk geen bibliotheken en ook geen cadeaupapier hebben. Of we ook geen toiletpapier zouden hebben? Of filterpapier filters voor thee en koffie? Misschien zouden we ook een andere vorm van kunst hebben ontwikkeld, weiniger minder visueel en meer auditief?

Ik denk dat onze beschaving heel anders zou zijn als de Chinesen het papier niet hadden uitgevonden.

Meine Ellenbogenmalässe hatte leider auch Einfluß auf meine NL-Lernwoche. Ich habe mir nur ein paar Fragen für meine Lehrerstunde notiert und einmal (!) Vokabeln wiederholt. Immerhin lesen mein Mann und ich täglich unseren Harry Potter.

Mein Mann und ich haben das zweite Harry Potter Buch ausgelesen, ich habe Vokabeln wiederholt, die Nachrichten auf NL gelesen, ein paar Videos auf NL geguckt und ein paar Fragen für meine nächste Lehrerstunde notiert.

Diese Woche habe ich eigentlich nur ein paar Vokabeln wiederholt und meine Lehrerstunde gehabt. Wir haben meinen Sir Gawain Text durchgesprochen (die Korrekturen muß ich noch einfügen) und ich habe einen weiteren irrealen Text für die kommende Stunde verfaßt.