Kategorie: Nederlands

Es ist mehr als ein halbes Jahr her, daß ich etwas über meinen NL-Lernprozeß geschrieben habe, darum kommt jetzt mal ein Update 🙂

Anders als andere Sprachen, die ich gelernt habe, ist NL jeden Tag in meinem Leben präsent, denn mein Mann und ich lesen uns noch immer niederländische Bücher vor. Zur Zeit übrigens „In de ban van de ring“, wie der Herr der Ringe auf NL heißt.

Trotzdem habe ich jetzt schon eine Weile nicht mehr aktiv Niederländisch gesprochen, und genau das möchte ich ändern. Ich hatte gestern eine Probestunde mit einer neuen Lehrerin und bin ziemlich froh, daß ich nicht direkt mehr Stunden gebucht hatte. Ich bin mittlerweile recht gut darin geworden, mir Lehrer rauszusuchen, die für mich passen, aber diesmal lag ich leider falsch, denn die Lehrerin war sehr unstrukturiert, hat mich ständig unterbrochen und am Ende war ich sehr gestreßt und hatte das Gefühl, ich kann gar nix mehr. So kann das eben auch mal sein, aber ich werde weitersuchen.

Ich gucke zur Zeit auch mal wieder durch meine Vokabelbox. Ich schreibe für jede meiner Sprachen Vokabelkarten (die meisten habe ich eindeutig für Spanisch) und kann auf diese Weise die Karten immer so umschichten, daß ich die Worte, die ich nicht gut kann oder an die ich mich gar nicht mehr erinnere, auf einem Stapel sammle. Nach und nach arbeite ich die Karten dann wieder ab.

Was ich nach wie vor nicht mache: Bücher durcharbeiten, Podcasts hören oder Sendungen gucken. Das liegt vielleicht auch allgemein an meinem verminderten „Drive“ – ich fühle mich oft nicht gerade motiviert.

Zur Zeit merke ich auch recht stark, wie sehr sich Niederländisch und Norwegisch bei mir ins Gehege kommen, obwohl ich interessanterweise beide Sprachen nie mische, wenn ich eine davon rede 🙂

Daar liep Assepoester weer naar het graf van haar moeder en daar huilde ze zolang tot ze een zacht hand op haar schouder voelde. Ze keek omhoog. Er stond een oude vrouw, gekleed in wit, en glimlachte. „Mijn kind, waarom ben jij zo bedroefd?“, vroeg zij. Assepoester vertelde haar alles van hun stiefmoeder en stiefzussen, van hun opgaven, die ze alle had uitvoerd, zodat ze naar het casteel zou kunnen gaan om de prins te ontmoeten, en daarvan dat die drie haar jurk vernietigd hadden. De oude vrouw glimlachte opnieuw en beloofde haar dat ze toch nog naar het feest zou kunnen gaan. En voordat Assepoester wisde wat er gebeurte zag ze aan zichzelf beneden: haar oude huishouden-jurk had in een heel mooie feestjurk veranderd, maar dat was nog niet alles. Haar oude leren schoenen waren veranderd in schoenen van glas! Ze wilde net vragen hoe ze tot het kasteel zou kunnen komen, toen ze zag dat de oude vrouw een pompoen die dichtbij in een feld had gelegen tot een koets had betoverd, die van drie witte paarden getrokken werd. De oude vrouw zei dat de tover slechts tot middernacht zou werken en dat Assepoester eerder (vroeger? Before midnight?) moest terug zijn. Maar voordat Assepoester zich kon bedanken was de oude vrouw al weer verdwenen.

Toen Assepoester naar het kasteel kwam, was het feest al begonnen. Één van de dienstboden was daarbij de jonge vrouwen aan de prins voor te stellen, maar toen de prins Assepoester zag, wisde hij direct dat zij de juiste voor hem was. Hij vroeg haar of ze wilde dansen, en toen ze begonnen hadden, hielden ze niet meer ermee op. Ze dansden de hele nacht door (until a few minutes to midnight?). Toen moeste Assepoester snel naar buiten naar de koets, maar op de trap raakte ze één van hun schoenen kwijt. De prins, die niet eens naar haar naam had kunnen vragen, raapte de schoen op en beloofde de vrouw te vinden die het kon dragen (who was able to fit in?).

Enkele weken later kwam één van de dienstboden van de prins naar het huis waar Asspeoester met hun familie woonde. Toen haar stiefmoeder begreep wat het zou betekenen als een van hun dochters de schoen kon dragen beval ze haar oudste dochter, zich een teen af te snijden om in de schoenen te passen. Maar toen de dienstbode en de oudste dochter aan het graf van de moeder van Assepoester vorbij reed (?) zatten er twee vogels in de boom en zeiden dat de schoen te klein was. Hetzelfde herhaalde zich met de tweede stiefzus, alleen dat zij haar hiel had moeten afhakken om in de schoen te passen. Eerst dan begrep de dienstbode dat er nog een derde jonge vrouw was, namelijk Assepoester. En kijs eens (and look at that) – haar paasde de schoen! Onmiddelijk werd Assepoester naar het kasteel gebracht, waar de prins haar gelukkig omhelsde. Ze vierden haar huwelijk een levden gelukkig (ever after?) voor altijd. En de stiefmoeder en stiefzussen? Ze kregen haar juiste straf en die had ook iets met schoenen te doen…

Er was eens een rijke koopman die een dochter had, die Assepoester heet. Hij en zijn vrouw liefden zich heel erg en hun dochter was een grote schat voor hun. Maar één dag stierf (starf?) de moeder en de man de dochter bleven alleen terug. Daar werd de man zo bedroefd dat hun dochter zei dat hij opnieuw moest gaan trouwen, en inderdaad vond de man binnenkort een nieuwe vrouw.

Deze vrouw had al twee dochteren en de drie deden altijd heel vriendelijk tegen Assepoester, maar zodra haar vader niet meer in de buurt was, veranderde haar bedragen. Plotseling lieten ze zich van Assepoester opdienen en gaven haar opdrachten in het huis zoals het wasgoed maken (?), de keuken schoonmaken en andere arbeiden in het huishouden.

Assepoester zei niets daarover tegen haar vader, maar deed alsof alles in orde was. Maar toen de vader weer (ermee?) begon lange reizen te maken, werd de situatie voor haar nog slechter. Haar stiefmoeder en haar stiefzussen behandelden haar meteen niet alleen als een maagd, maar gaven haar ook opdrachten, die vernederend waren.

Toen Assepoester niet meet wist wat ze zou moeten doen, liep ze naar het graf van haar moeder en huilde er tot ze het gevoel had dat hun moeder bij haar was en haar troostte (?).

In deze tijd zoekte de jonge prins van het koninkrijk een vrouw, maar alle damens, die zijn vader hem had voorgesteld, vond hij niet aardig, en daarom wilde hij graag een groot feest geven. Toen zijn boden door het koninkgrijk heen reden en uitnodigungen aan alle jonge vrouwen brachten, bereikten ze natuurlijk ook het huis van Assepoester en hun familie. Haar stiefzussen waren heel opgewonden toen ze van het feest hoorden, en ook Assepoester wilde graag nar het paleis gaan en de prins ontmoeten.

Daar zij haar stiefmoeder dat ze natuurlijk naar het feest kon gaan – zodra ze al/alle (?) haat opdrachten had uitgevoert. En daarna gaven de stiefmoeder en de stiefzussen erg vele opdrachten aan Assepoester. Het meisje was vastberaden om alles goed te maken, en ze begon ook ermee een jurk voor zichzelf te naaien.

Aan het avond van het feest hoewel vernietigden de stiefzussen en de stiefmoeder haar hoop: ze vernietigden haar jurk en gaven haar nog meer in het huis te doen.

Daar liep Assepoester weer naar het graf van haar moeder en daar….

In Duitsland hebben grof (?) gezegd twee verschillende soorten carnaval. In het westen, speciaal in het zogenoemde Rheinland, vieren de mensen het rheinische (?) carnaval, en in het zuiden vieren ze de „allemannische Fasnacht“ (of Fastnacht met T). Het hoofdverschill tussen deze twee is dat het rheinische carnaval verder van de oorsprong van carnaval verwijderd is en tegenwoordig heel politisch is, daarentegen de „allemannische Fasnacht“ nog veel meer te doen heeft met de oorspronkelijke betekenis van carnaval.

Zover we weten heeft carnaval in het algemeen zijn oorsprong in de klassieke oudheid, voral in het Romeinse Rijk, waar de mensen de „Saturnalien“ (?) vierden. Tijdens de Saturnalien huldigden (?) de mensen de God Saturnus en bedankten hem voor het einde van het zaaien tijdens de winter. Daarvoor plegden de mensen zich ook te beschenken en dit gebruik vinden we nog steeds bij onze kerstfeest. Maar afgezien daarvan waren de Saturnalien een tijd die met de mateloze gebruik van alcohol, seksuele toeegeeflijkheid een andere uitspattingen verbonden was. Tijdens de Saturnalien golden de normale maatregels niet meer en de mensen deeden (?) dingen die ze gewoonlijk niet zouden hebben gedaan.

Dit element vinden we vandaag nog steeds in het carnaval, bijzonder in zijn rheinische vorm. Tijdens carnaval mogen de mensen kritiek aan het gezag oefenen en gaan ermee vrijuit (natuurlijk kan je heden ten dage altijd zeggen wat je denkt, maar dat was tog niet altijd zo).

In het zuiden ligt het gewicht (?) meer op de natuurgeesten, die tijdens carnaval stukje bij stukje wakker worden nadat ze tijdens de winter hebben geslapen. Fasnacht is altijd met grote optochten verbonden, waar mensen masker (maskers?) van hout dragen, die kunstig een met veel arbeid gewerkt werden. Deze maskers (?) tonen altijd wilde geesten, meestal vanuit het bos, maar ook heksen en demonen. Hoe verder je naar het zuiden gaat, zo wilder worden deze wezens. In het Allgäu vind je bijvoorbeeld de Perchten, wilde gezellen, die de mensen met hun roeden slaan, om vruchtbaarheid te brengen en de winter de verdrijven.

Yantras als een meditatiepad

Yantras zijn geestelijke beelden, wiens (?) oorspronk in het boeddhisme en in het tantraisme (?) ligt. Yantras bestaan altijd alleen uit (van?) geometrische vormen en toenen nooit dingelijke symbolen zoals het bijvoorbeeld mandala’s doen en daarom kan je nooit dieren, mensen of zo in hun vinden.

Yantras gelden als representaties van Godden; men kan zeggen dat iedere beeld het wezen (de aard?) van één god toent en in deze functie zijn yantras ook met mantras verbonden, die quasi de klank van telkens één god uitdrukken.

Iedere yantra heeft een middelpunt, die bindi genoemt wordt (inderdaad heet het punt dat veel mensen in Indie op hun voorhoofd dragen ook bindi). Vanuit dit punt ontwikkelt zich faktisch de hele yantra, en daarom veroorlooft de bindi ook dat de geest zich tijdens de meditatie weer en weer op het centrum concentreerd, doordat het oog altijd naar dit middelpunt kan teruggaan.

De verschillende vormen die in een yantra gebruikt worden hebben hun eigen betekenis, bijvoorbeeld staat een cirkel altijd voor de cyklische processen zoals de afloop van één dag of van één jaar en daarmee voor het leven over het algemeen, maar tegenlijkertijd kan een cirkel ook het element water belichamen. Ook de kleuren hebben verschillende betekenissen: rood staat bijvoorbeeld vor het bloed, voor het leven, maar ook voor energie op zich. Als je deze betekenissen kent, kan je yantras natuurlijk beter begrijpen, maar je kan ze desondanks gebruiken om te mediteren.

Hoe meditert men met behulp van yantras? Een weg zou het kunnen zijn om over de verschillende vormen en kleuren te mediteren en erover na te denken wat ze gelost van hun algemeene betekenis voor jij persoonlijk betekenen. Een andere weg zou het zijn zich met de god of goddin (godin?) die door het yantra wordt gerepresenteerd te verbinden. Dat je niet alleen door mediteren maar ook met een zogenoemde puja doen. Een puja is kort gezegd een soort van ritual.

Ik persoonlijk hou van een derde methode: ik bekijk de yantra als een meditatieweg. Gewoonlijk hebben alle yantras een begrenzing, een muur als je wil, in de regel met vier „deuren“. Ik stel me voor dat ik de yantra door één van de deuren inga en dan begin de padden tussen de symbolen langs te gaan, zoals je dat in een tuin zou doen. Beetje bij beetje kom je daarbij in het centrum, naar de bindi, en daar kan je verblijven totdat je voelt dat je jouw concentratie niet langer kan overeind houden. Dan ga je weer terug en verlaat de yantra weer door een deur.

Zoals alle meditatiemethoden (-methodes?) bieden yantras alleen een soort „kruk“, in dit geval een „vizuele kruk“, om naar binnen te luisteren en je eigen centrum te vinden, maar ik denk dat ze ook heel behulpzaam voor vizuele mensen zijn.

Mijn geboortestad Wuppertal

Wuppertal ligt in het westen van Duitsland, dichtbij Düsseldorf, en heeft ongeveer 350.000 inwoner(en?). Zijn naam betekent letterljk „het dal van de Wupper“, en inderdaad is de topografie van de stad heel bijzonder: quasi in het midden vloeit de rivier Wupper en aan haar rechterkant en linkerkant beginnen de heuvels, die het stadbeeld vormen. Omdat de topografie zo speciaal is, regent het daar heel vaak – Wuppertal heeft de tweede hoogste neerslachscijfer in Duitsland! De mensen uit het dal zeggen dat het ideale geboortecadeautje een regenscherm is 🙂 Maar zoveel regen betekent natuurlijk ook dat de stad heel groen is, of beter gezegd: ze is één van de groenste steden in Duitsland. Én van de redenen daarvoor is ook dat veel industriellen hun privé-tuinen aan de stad vermaakt hebben en zu nu van iedereen kunnen worden bezoekt.

Wuppertal bestaat eerst sinds 1929. Daarvoor bestonden er alleen de twee kleinsteden (?) Barmen en Elberfeld. Zo te zien is de naam „Wuppertal“ relatief nieuw en het gaat terug tot een voorstel van een man uit Elberfeld, die vond dat Wuppertal beter zou kliken dan Elberfeld-Barmen of zo.

Vroeger stond Wuppertal bekend voor zijn textielindustrie. Al in de middeleeuwen waren er grote bedrijven waar de mensen textielien (met twee punten!) in de zon bleekten (they bleached the linnen fabric in the sun), waarvoor ze ook het water uit de Wupper nodig hadden. Nog steeds kan je straatennamen vinden, die ermee te doen hebben zoals „Auf der Bleiche“ of zo. Later vestigden zich eerste industrielle bedrijven in het dal (later, there settled the first industrial companies). De stoffen uit Wuppertal werden in de hele wereld gestuurd en omdat hun kwaliteit zo goed was, verdienden de mensen men hun veel geld. Nog steeds kan je veel villa’s en heerschappijlijke (?) huizen in de stad zien. Friedrich Engels kwam oorsprongelijk uit Wuppertal, voordat hij naar London ging, waar hij Karl Marx ontmoette. De huizen van de familie Engels staan tot vandaag aan de Friedrich-Engels-Allee in Barmen.

Ook de dierentuin heeft zijn oorspronk in de tijd van de industrieele (twee punten!) revolutie. Wuppertal was inderdaad één van de eerste steden, die een eigen dierentuin hadden, en tot vandaag wordt het nog steeds graag bezoekt en constant uitgebreidt (? it gets expanded). Bijvoorbeeld hebben ze onlangs een grote, groene (enclosure) voor de tijgers gebouwd.

Voor mij persoonlijk is Wuppertal misschien geen echt mooie stad, maar het dal heeft een hart, zoals we altijd zeggen, maar je kan het slechts vinden wanneer je klar bent, precies te kijken. Anders zal je alleen een oude industriestad zien…

Liefsde tante Anna,

bedankt voor jouw brief! Hoe gaat het met jou nu dat je weer terug bent van (uit?) je vakantie. Het spijt me vreselijk dat het weer zo slecht was, maar ik hoop dat je nu veel plezier in je tuin zal hebben. Zijn de kersen eigenlijk al rijp? Heb je geplant iets speciaals te grooien voor (de?) volgende lente? Deze week ben ik ook al ermee begonnen planten voor het volgende jaar te zaaien. Als je weet kan ik hier op het dorp niet alle planten kopen die ik voor mijn betoveringen nodig heb, en soms kijken de mensen me zo merkwaardig aan als ik aan hun vraag of ze wolfkeers of Mandragora (?) hebben.

De laatste tijd zijn hier veel opwindende dingen gebeurt! Als je weet heb ik toch geprobeerd om met de andere heksen op de Blocksberg te dansen, hoewel ik er eigenlijk nog veel te jong voor ben. Natuurlijk hebben ze me betrapt en Rumpumpel heeft veel lawaai gemaakt totdat de baasheks gedecideerd heeft dat ik misschien het volgende jaar mag meedoen als ik tot dan een goede heks zou zijn. Nu lees ik elke dag niet alleen tien, maar vijftien pagina’s in mijn heksenboek. Soms is dat gans saai, maar dan ga ik even naar buiten en klets een beetje met de raaf Abraxas, die vaak ergens ron mijn huis in de bomen zit. Hij is een goede vriend geworden!

Onlangs had hij mijn hulp nodig of beter gezegd één van zijn neefen (neffen?). Als je weet hebben de raven eerst recentelijk hun eieren gelegd (?), maar nu probeerden drie kwaade jongens de eieren te stelen. De hele kolonie was in opstand als ik er gearriveerd ben en ze probeerden de jongen met stenen te (gooien?…?), maar dat hulp niet. Daarom toverde ik een starke wind – zo stark dat de bomen zich bogen en de bladderen waaiden. Voor de raven was dat natuurlijk geen probleem, maar de jongen konden zich niet op de bomen houden en liepen weg. Goed zo! Nu heb ik een spreuk uitgesproken die alltijd zo’n wind veroorzakt als een mens probeerd om op de bomen te klimmen. Ik moet zeggen dat dit de vriendschap tussen Abraxas en mij nog een beetje verdiept heeft.

Thomas en Annika, twee kinderen uit het dorp, hebben me tot een Schietsfestival uitgenonigd. Waarschijnlijk kan je je denken dat ik heel verbaasd was toen ik uitvond dat de kinderen bedroefd waren als ik er arriveerde. Ze legden uit dat ze treurig waren omdat hun vader, de waard hier in (op?) het dorp, hun liefelingsos als prijs had gestichtt (?) voor degene die het best doet. De winner zou dan de os laten rosteeren en natuurlijk wilden de kinderen niet dat hun vriend zou worden gegeten. In dit geval heb ik getoverd dat niemand het doelwit kon raken (?). Dat was zo grappig! Alle konden niet geloven hoe slecht ze meteen waren! Aan het einde heb ik Thomas gezegd dat hij zou schieten en toen hij het doel aansturde, heb ik getoverd dat hij het zou aanraken. Nu behoort de os Thomas en de kinderen zijn tenminste zo blij als de os zelf…

Kort daarna kwamen ze op een vrijdag op bezoek. Als je weet mogen wij heksen op vrijdag niet toveren, maar nadat we een beetje gekletsd hadden was het zo saai dat ik ermee begon dingen in mijn huis te betoveren. Ik liet (?) de oven een liedje zingen en de theekoppen daartoe (?) dansen. We hebben veel plezier gehad, maar toen ik door de schoorsteen naar boven keek zag ik nog een bezemsteel verdwijnen. Ik vrees dat dat Rumpumpel was en nu hoop ik natuurlijk dat ze het niet aan de baasheks zou vertellen. Ik durf me niet voor te stellen hoe erg ik dan in de puree zou zitten…

Goed dan, ik moet nu nog een beetje lezen en leren. Heb jij misschien een idee waarom alle mijn regenspreuken niet werken? Ik kan alleen maar melk en wasknijperen laten regenen, maar geen gewoonlijke regen. Abraxas zegt dat dat iets ermee te doen heeft dat ik me niet genoeg kan concentreren.

Tot volgende keer en doe de groeten aan je uil Mathilda,

de kleine heks

Beste Ben,

hoe gaat het met jou? Ik hoop dat zich jouw moeder al een beetje beter voelt. Beterschap gewenst! Hoe was jouw week en het belangrijkste: hoe was de scheikundetoets?

Deze keer krijg je post vanuit mijn vakantie als ik je al verteld had. We zijn hier gearriveerd op donderdag. De reis was een beetje saai, hoewel mijn zus en ik in de auto konden lezen en naar muziek luisteren. Mijn vader wilde eigenlijk geen pauze maken, maar uiteindelijk moesten we drie keer pauzeren omdat onze hond Charly moest plassen en mijn moeder graag een kopje thee in een café wilde drinken. In totaal duurde de reis zes uren (uur?).

Ik moet zeggen dat we ons geen mooier vakantiehuis zouden kunnen wensen! We hebben hier veel ruimte en mijn zus en ik moeten niet eens een kamer delen zoals vorige keer toen we in Denemarken waren. Vanuit mijn kamer kan ik de zee zien en het is zo mooi gewoon in bed te liggen en naar de golfen te luisteren en een beetje te dromen.

Op de eerste avond zijn we naar een restaurant gegaan om iets te eten omdat mijn ouders er geen zin meer in hadden naar de reis iets te gaan kopen en te koken. In het centrum zijn er zoveel verschillende restaurants (restauranten?) en snackbars dat het echt moeilijk was (om?) ons te ontscheiden, maar uiteindelijk hebben we in een indisch restaurant gegeten. Ik had een groentecurry met rijst en voor het nagerecht een ijs met verschillende kruiden. Dat was een beetje raar, maar toch goed! Vanaf de tweede dag hebben we alleen maar zelf gekokt eten gegeten: één dag koken onze ouders en de andere dag koken mijn zusje en ik. Dat werkt heel goed op deze manier.

We brengen de dagen aan het strand door, waar ik graag lees of in de zee zwem. Dat is echt iets bijzonders! Eerst was ik er een beetje bang voor, maar nu vind ik het zo leuk, dat ik weet dat ik het ga missen als we weer terug thuis zijn! Heb jij al in de zee gezwommen?

Nadat we naar thuis zijn gegaan en hebben gegeten spelen we ’s avonds veel samen, bijvoorbeeld kaarten of de een of andere bordspel dat ze hier in het huis hebben.

Volgende week willen we graag een paar uitstapjes doen. Mijn vader heeft al beloofd dat we naar de direntuin gaan gaan (?) en ik weet dat mijn moeder en zus graag shoppen willen gaan (?). Misschien kan ik er dan ook iets moois voor jij vinden!

Doe de groeten aan jouw familie en tot volgende keer,

Tom

Minimalisme en soberheid

Tijdens de laatste tien jaar of zo worden twee thema’s veel in de media besproken: minimalisme en soberheid. Minimalisme beschrijft een levensstijl die gemarkeerd wordt door weinig te bezitten en soberheid gaat misschien nog een stap verder – wie sober leeft, wil niet alleen niet zoveel bezitten, maar ook zoveel geld (als?) mogelijk sparen.

De redenen voor een minimalistische levensstijl zijn heel divers. Enkele mensen zeggen dat ze tijdens hun leven uitgevonden hebben dat het ze niet gelukkig maakt om veel te bezitten en dat ze liefer veel willen opleven. Andere mensen voelen zich ongemakkelijk als ze in een huis wonen waar iedere hoek vol zit met dingen. En weer andere zeggen dat ze minimalistisch leven om iets goeds voor het milieu te doen, bijvoorbeeld omdat ze niet zoveel dingen kopen en dan ook niet weggooien. Er zijn zelfs mensen die minimalistisch leven om geestelijke redenen, quasi een beetje als in een klooster, waar de mensen zich niet op hun bezit maar op god concentreeren.

Veel minimalisten zeggen dat hun levensstijl hun veroorlooft meer tijd voor zichzelf en voor hun familie te hebben, omdat ze niet zoveel tijd nodig hebben om hun besit te beheren (schoonmaken etc.). Ze weten precies wat ze hebben en waar het is, zodat ze niets moeten zoeken als ze het willen gebruiken. Haar leven (en woning) is overzichtelijker.

Minimalisten sparen globaal genomen wel geld, maar dat is niet de hoofdreden voor hun keus om minimalistisch te leven.

Uiteraard zijn de redenen voor een sobere levensstijl ook heel verschillend, maar het doel is eigenlijk in elk geval hetzelfde: zoveel geld te sparen als mogelijk. Enkele mensen doen dat omdat ze een bijzonder financieel doel hebben, andere omdat ze ertoe gedwongen zijn of omdat ze het gevoel hebben al genoeg te bezitten. Enkele zeggen ook dat een sobere levensstijl nog beter voor het milieu is dan een minimalistische, omdat de mensen probeeren ieder ding te repareren of opnieuw op een andere manier te gebruiken als het kapot is. Enkele sobere mensen gebruiken zelf het papier van de boter om ermee een bakblik te beboteren, zodat ze werkelijk het laatste kleine stuk boter kunnen gebruiken.

Ik persoonlijk probeer (na/van?) een mengsel van deze levensstijlen te leven. Ik vind het goed niet zoveel te bezitten omdat dat betekent dat ik niet zoveel tijd nodig heb om het huis schoon te maken. Veel dingen in het huis te hebben blijkt me onrustig en ik vind het ook niet leuk naar dingen zoeken te moeten. Bovendien hebben mijn man en ik het doel in de toekomst een barrièrevrije woning te kopen.

De jeugdroman „Hau ab, Du Flasche!“ („Hou op je flas!“) van Ann Ladiges was vor het eerste gepubliceerd in 1978. Het onderwerp van dit boek is jeugdalcoholisme en hoe het gezelschap ermee omgaat – of niet.

We ontmoeten Roland Geiger, die verslaafd is aan alcohol. Hij is 15 jaar oud en hoewel hij eigenlijk een afspraak met een mogelijke baas heeft, gaat hij er niet, omdat hij zich ziel voelt en daarom besluit, voor het gesprekt nog iets te drinken.

In terugblikken ervaren we meer over hem. Zijn eerste ervaringen met alcohol maakt hij met zeven jaar (toen hij zeven jaar oud was?) tijdens een feest van zijn ouders. Nadat ze waren gegaan slapen drinkt Roland alle glazen uit die hij in de woonkamer kan vinden en hij houdt van het gevoel dat de alcohol veroorzaakt. We ervaren ook hoe zijn familie over het algemeen met alcohol omgaat: de arts van zijn moeder zegt haar dat ze graag een beetje borrel kan drinken om zich te kalmeren wanneer ze gestresseerd is en zijn vader gebruikt het als een uitvlucht iets met zijn vrienden te drinken om van zijn familie te ontsnappen.

Een paar jaren later ontmoet hij Buddi op school. Buddis ouders veroorloven dat hun zoon regelmatig alcohol drinkt omdat ze geen tijd voor hem hebben. Om Buddi te imponeren begint Roland ermee borrel te stelen en de beiden drinken vaker samen. Over de tijd merkt Roland dat hij altijd meer moet drinken om het effect van de alcohol te merken (voelen?), maar hoewel zijn vriendin Elisabeth hem vertelt dat ze het niet mooi vindt wanneer hij dronken is, kan Roland het uit eigen kraft (beweging?) niet meer veranderen.

Zijn leraar Titze probeert met Roland over zijn problemen te spreken, maar desondanks kan hij Roland niet redden. Roland stelt nu regelmatig alcohol en ook andere dingen die hij verkoopt om an geld te komen, zodat hij weer alcohol kan kopen.

Het einde van het boek beschrift weer hoe Roland niet naar zijn afspraak gaat maar iets drinkt omdat hij zich zo slecht voelt.

Ik heb dit boek voor het eerste (in?) 1994 in de zevende klas gelezen. Ik geloof niet dat ik destijds heb begrepen hoe ernstig en belangrijk het thema jugdalcoholisme was (en nog steeds is), omdat alcohol voor mij persoonlijk geen rol speelde en ik niet kon begreijpen waarom een mens het vrijwillig zou kiezen aan iets verslaafd te zijn. Tegenwoordig en met mijn eigen zoon kan ik speciaal (bijzonder?) niet begrijpen hoe ouders hun kinderen het veroorloven kunnen alcohol te drinken en hoe de ouders van Roland niet met dit thema omgaan.

Ik denk dat het een groot gevaar is niet met kinderen en tieners over alcohol te spreken en hun uit te legen hoe gevaarlijk het is iets te drinken. Natuurlijk kan het wel zijn dat men zich eerst goed en rustig voelt nadat men iets heeft gedronken, maar ik geloof dat al kinderen kunnen begrijpen dat alcohol een middel is dat de lichaam kan schadigen. Volgens mij moeten de ouders hun kinderen verklaren dat het oké is soms iets te drinken, maar dat ze voorzichtig moeten zijn om geen probleem te ontwikkelen.