De jeugdroman „Hau ab, Du Flasche!“ („Hou op je flas!“) van Ann Ladiges was vor het eerste gepubliceerd in 1978. Het onderwerp van dit boek is jeugdalcoholisme en hoe het gezelschap ermee omgaat – of niet.
We ontmoeten Roland Geiger, die verslaafd is aan alcohol. Hij is 15 jaar oud en hoewel hij eigenlijk een afspraak met een mogelijke baas heeft, gaat hij er niet, omdat hij zich ziel voelt en daarom besluit, voor het gesprekt nog iets te drinken.
In terugblikken ervaren we meer over hem. Zijn eerste ervaringen met alcohol maakt hij met zeven jaar (toen hij zeven jaar oud was?) tijdens een feest van zijn ouders. Nadat ze waren gegaan slapen drinkt Roland alle glazen uit die hij in de woonkamer kan vinden en hij houdt van het gevoel dat de alcohol veroorzaakt. We ervaren ook hoe zijn familie over het algemeen met alcohol omgaat: de arts van zijn moeder zegt haar dat ze graag een beetje borrel kan drinken om zich te kalmeren wanneer ze gestresseerd is en zijn vader gebruikt het als een uitvlucht iets met zijn vrienden te drinken om van zijn familie te ontsnappen.
Een paar jaren later ontmoet hij Buddi op school. Buddis ouders veroorloven dat hun zoon regelmatig alcohol drinkt omdat ze geen tijd voor hem hebben. Om Buddi te imponeren begint Roland ermee borrel te stelen en de beiden drinken vaker samen. Over de tijd merkt Roland dat hij altijd meer moet drinken om het effect van de alcohol te merken (voelen?), maar hoewel zijn vriendin Elisabeth hem vertelt dat ze het niet mooi vindt wanneer hij dronken is, kan Roland het uit eigen kraft (beweging?) niet meer veranderen.
Zijn leraar Titze probeert met Roland over zijn problemen te spreken, maar desondanks kan hij Roland niet redden. Roland stelt nu regelmatig alcohol en ook andere dingen die hij verkoopt om an geld te komen, zodat hij weer alcohol kan kopen.
Het einde van het boek beschrift weer hoe Roland niet naar zijn afspraak gaat maar iets drinkt omdat hij zich zo slecht voelt.
Ik heb dit boek voor het eerste (in?) 1994 in de zevende klas gelezen. Ik geloof niet dat ik destijds heb begrepen hoe ernstig en belangrijk het thema jugdalcoholisme was (en nog steeds is), omdat alcohol voor mij persoonlijk geen rol speelde en ik niet kon begreijpen waarom een mens het vrijwillig zou kiezen aan iets verslaafd te zijn. Tegenwoordig en met mijn eigen zoon kan ik speciaal (bijzonder?) niet begrijpen hoe ouders hun kinderen het veroorloven kunnen alcohol te drinken en hoe de ouders van Roland niet met dit thema omgaan.
Ik denk dat het een groot gevaar is niet met kinderen en tieners over alcohol te spreken en hun uit te legen hoe gevaarlijk het is iets te drinken. Natuurlijk kan het wel zijn dat men zich eerst goed en rustig voelt nadat men iets heeft gedronken, maar ik geloof dat al kinderen kunnen begrijpen dat alcohol een middel is dat de lichaam kan schadigen. Volgens mij moeten de ouders hun kinderen verklaren dat het oké is soms iets te drinken, maar dat ze voorzichtig moeten zijn om geen probleem te ontwikkelen.