Toen ik nog op school was zat, was ik wel bang daarvoor om fouten te maken, speciaal voral omdat er veel mobbing gepest werd in mijn klas gebeurde. Toen ik ouder was (werd), heb ik besloten dat ik graag een paar vreemde talen wilde leren, en ik begon met Duolingo. Maar binnenkort (binnen korte tijd) vond ik uit dat het niet genoeg is de lessen bij Duolingo te volgen maken, maar dat ik hulp nodig had om een taal echt te leren spreken. Aan het begin voelde ik mij nog vaak onzeker toen ik een foutje maakte, maar ik dacht ook dat ik tog niet met een leraar zou werken als ik deze taal al kon spreken! En ik denk ook dat ik altijd iets leer als ik een foutje maak – ik vind het beter om een fout te maken als niets te leren (en vele fouten maakt men niet zo vaak als men denkt, omdat men snel begrijpt wat juist is). Ik moet ook toegeven dat ik me soms slecht voel wanneer de leraar iets vraagt en niemand durft iets te zeggen 🙂 Daarom begon ik ermee, vaak te proberen om te praten. Alles wat ik zeg helpt mij daarmee om een taal beter te begrijpen en te spreken. Het is als een reis: niet iedere stap is juist, maar de reis kan tog heel mooi zijn.
Een foutje te maken zegt niets over jezelf, het is niet verbonden met jouw waarde, met jouw menselijke waardigheid of zoiets, en daarom is het ook niet erg en foutje te maken. Een taal te leren is zulk een geweldige mogelijkheid: eigenlijk leert jij niet alleen een taal maar ook veel over verschillende culturen en het alledaagse leven van andere mensen. En ik zou niet toelaten dat niet te ervaren omdat ik bang ervoor ben om fouten te maken.